Media-hype rond de edelherten op Terschelling
De Faunabescherming is tegen het doodschieten van gefokte edelherten op Terschelling, maar ook tegen het doodschieten van honderden van nature voorkomende edelherten op de Veluwe.
Sinds bekend is dat er – bij wijze van grap – edelherten op Terschelling zijn uitgezet, is het een hype geworden in de media. Wel of geen herten op Terschelling? Moeten ze worden verdoofd en gevangen of afgeschoten? Wie betaalt deze grap? Is het weer een opzetje van jagers zoals eens met reeën het geval was? De media krijgen er geen genoeg van.
In de eerste plaats horen edelherten niet op de eilanden thuis, dus ook niet op Terschelling. Het gaat hier om dieren die door boeren voor consumptie zijn gefokt. Het betreft dus geen in het wild levende dieren, maar om dieren uit een fokkerij die in het wild zijn uitgezet. Daarom is de Flora- en faunawet ook niet van toepassing op het verwijderen van deze dieren van Terschelling, evenals de wijze waarop dit gebeurt. Minister van LNV Verburg kan voorschrijven óf en hoe dit moet gebeuren.
De Faunabescherming is van mening dat, hoe betreurenswaardig ook, het diervriendelijk verwijderen van de edelherten van Terschelling de enige aanvaardbare mogelijkheid is. Het is de enige optie om deze bizarre grap voor de betreffende dieren én voor de natuur op Terschelling tot een aanvaardbaar einde te brengen.
Het laten ontstaan van een populatie edelherten op het eiland is koren op de molen van jagers, die het dier louter zien als jachtobject. Zo ontstond er na 1992 een populatie reeën op Terschelling nadat een bekende Terschellingse jager zes reeën naar het eiland had gesmokkeld. Thans is die populatie uitgegroeid tot zo’n vijfhonderd dieren, waar volop jacht op mogelijk is. Er wordt door de provincie Friesland ontheffing gegeven om jaarlijks minstens honderd reeën op Terschelling te schieten.
Ook op de Veluwe worden per jaar honderden niet gefokte maar van nature hier thuishorende edelherten met instemming van de provincie Gelderland tijdens jachtfestijnen geschoten. Het Kroondomein het Loo bij Apeldoorn, het Nationale Park de Hoge Veluwe, Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten en particuliere grootgrondbezitters op de Veluwe laten de herten bejagen door (goed betalende) gastjagers.
En dat het edelhert niet alleen wordt gezien als begeerlijk jachtobject maar ook als culinaire hap, bewijzen de vele Veluwse restaurants en het Nationale Park de Hoge Veluwe. Edelherten worden bij honderden als hertenmedaillon geserveerd in restaurants of door zichzelf zo noemende “natuurorganisaties” als afhaalpakket aangeboden.
Als de commotie die nu is ontstaan omtrent het schieten van herten op Terschelling, door de media nu ook eens van toepassing wordt verklaard op de van nature op de Veluwe thuishorende in het wild levende edelherten, dan is de cafégrap op Terschelling toch niet voor niets geweest.